Drugi album progresywnej legendy przyniósł znaczące zmiany w stosunku do poprzednika. Przede wszystkim skład opuścił Mick Abrahams, którego zastąpił Martin Barre, z którym Anderson od tej pory będzie współpracować najdłużej ze wszystkich muzyków. Co ciekawe, przed dołączeniem Barre do zespołu, w składzie przez chwilę znajdowali się Tony Iommi oraz Steve Howe- późniejsi gitarzyści Black Sabbath i Yes. Zmiany nastąpiły także w muzyce. Zespół powoli odchodzi od blues-rockowej stylistyki z debiutu na rzecz folk rocka z wpływami hard rockowymi spod znaku przede wszystkim Led Zeppelin. Już tutaj można dostrzec ambicje zespołu dzięki którym za kilka lat zostanie określony zespołem progresywnym.
Stylistycznie do debiutu nawiązuje jeszcze otwierający całość "A new day yesterday"- utwór o bluesowym klimacie z ciężkimi zagrywkami nowego gitarzysty oraz niezłą solówką.
Reszta utworów to już zupełnie inne granie. Do kawałków o nieco mocniejszym brzmieniu zaliczył bym utrzymany w średnim tempie "Back to the Family" z pierwszą wyśmienitą solówką Barre w nowej grupie, który mocno walczy tutaj o pierwsze skrzypce z partiami fletu Andersona. Z większą mocą zagrany został również "Nothing is easy" z bardzo dobrymi fragmentami instrumentalnymi, w których każdy z muzyków stara się pokazać od jak najlepszej strony- z dobrym z resztą skutkiem. Najlepiej jednak z tych bardziej hard rockowych kawałków wypada finałowy "For a thousand mothers", w którym naprawdę ciężko wyróżnić grę któregokolwiek z członków zespołu, bo wszyscy grają tu genialne partie. Bardzo dobrze wypada również wokal Iana Andersona.
Pozostałe numery to już utwory albo folkowe (lub folk rockowe), albo bardziej eksperymentalne. W tej pierwszej grupie wyróżnić należy przede wszystkim "Look into the Sun", w którym nowy członek zespołu pokazuje, że świetnie radzi sobie nie tylko z gitarą elektryczną, ale potrafi również zagrać piękne i poruszające partie na gitarze akustycznej. Znacznie ustępuje mu inne z bardziej folkowych nagrań- "Reason for Waiting". Najgorzej wypadają tu dosyć banalne orkiestracje w końcówce. W nieco folkowym klimacie utrzymany jest również kolejny z dedykowanych przyjacielowi Andersona utworów- "Jeffrey goes to the Leicester square" o ciekawej lini wokalnej.
Na eksperymentowanie Jethro Tull zdecydował się natomiast w lekko orientalnym za sprawą instrumentów perkusyjnych "Fat Man", który jednak stylistycznie za mocno odstaje od reszty, chociaż nie jest to złe nagranie. Jednak prawdziwą odwagę zespół pokazał biorąc na warsztat samego Bacha! Instrumentalny "Bouree" to chyba najlepsze co zespół stworzył na swoich pierwszych albumach. W tym wypadku, zespół kompozycje słynnego barokowego twórcy wziął jedynie za punkt wyjścia, tworząc coś oryginalnego i genialnego, a nie odgrywał utwór nadając mu zbędnego patosu i kiczu jak robiło to wiele innych wykonawców.
Nie wiem natomiast do której grupy zaliczyć "We used to know". Początkowo jest to akustyczna ballada, z czasem jednak pojawiają się tu emocjonalne solówki Barre na gitarze elektrycznej, sam utwór sprawia wrażenie pierwowzoru ballad tworzonych przez zespoły glam metalowe w latach 80., chociaż muszę przyznać, że nieźle to Brytyjczykom wyszło.
Warto zapoznać się z reedycją z 2001 roku, na której znajdują się dodatkowo 4 utwory. O ile dwa pierwsze z nich nie należą do ciekawych, to warto posłuchać nieco podniosłego "Sweet Dreams" oraz z "17"- kojarzącym mi się mocno z muzyką the Rolling Stones.
"Stand up" to album na którym styl Jethro Tull jeszcze nie do końca się wykrystalizował, ale już tutaj można dostrzec w jakim kierunku zespół zwróci się na kolejnych longplayach. Mimo to, jest to jedna z moich ulubionych pozycji w katalogu grupy z co najmniej trzema utworami znajdującymi się w czołówce moich ulubionych kawałków w dyskografii tego wspaniałego bandu.
8,5/10
Lista utworów
- A new day yesterday
- Jeffrey goes to the Leicester square
- Bouree
- Back to the Family
- Look into the sun
- Nothing is easy
- Fat Man
- We used to know
- Reason for Waiting
- For a thousand mothers
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz